Student Translation Project
HKBU 2016
Прв пат објавено во литературното списание Блесок 110, октомври/ноември 2016
Крис Сонг (1985) е поет и преведувач на поезија кој живее во Хонг Конг. Во 2010 и 2011 година престојува како поет во Бунданон во Австралија. Во 2013 година ја добива наградата “Премио мондиале ди поезиа носиде”. Во моментов работи како истражувач во Центарот за химанистички истражувања на Универзитетот Лингнан во Хонг Конг.
Змеј
(читајќи го Рилке)
оние кои го хранат со почит
не му го знаат вистинското лице
кога император го нема
сите мислат дека се негови наследници
непостоењето е веројатно
многу повозбудливо,
како осамен минувач,
во занес, со бели облаци во мислите
некогаш се преплетува со громови и молњи
стегајќи ги црните облаци,
како ефтин згужван памук
некогаш ги остава громовите и молњите
да удрат во раседите за миг,
како да сака да го стресе товарот на постоењето
придушен татнеж на сончев ден
и осамениот патник ќе застане
среде чекор, во занес,
змејот е сит
(превод Марија Тодорова и Гери Чунг)
Киви*
велат макаки мајмуните го јадат
оти кожата му личи на животинска.
името звучи ко излезено од
кинеска зоолошка градина.
Изабела минала милион океани,
од кина до океанија.
Александар грижливо го чувал.
го добило името кинеска рибизла,
за потоа пак да го смени на овошните пазари,
несакајќи да се открие.
бледи нишки низ месото од жад,
коскен ѓердан на абориџинските вратови,
црни семки расфрлани како графити,
дали е тотем или табу?
или се’ уште ја помни својата студена природа,
која го регулира протокот на животната енергија
и спречува застои на крвта.
никогаш не успева да се види себеси јасно
среде сите противречности.
некогаш улицата е темна како ноќното небо,
со понекој звук од продавачите на
рибји топчиња и манти,
уште се крие на овошниот пазар.
дождот паѓа врз платното, тивко,
под магливата светлост.
како златни латици кои се отвараат во ноќта.
бледо потсеќа на домашната трпезариска маса
со овална форма.
(превод Марија Тодорова и Џенис Јунг)
*Овошјето киви потекнува од Кина каде е познато како “макаки праска”.
Како да фатиш еднорог
(читајќи го Умберто Еко)
чув некој рече:
да фатиш еднорог,
треба да донесеш
девица во шума.
кога еднорогот ќе го сети
мирисот на девицата
ќе дојде да го нурне
својот рог во неа.
стигнав до еден овоштарник,
најдов девица;
ја доведов до едно дрво
и и’ реков да седне
со малку раширени нозе.
таа ме праша како?
па и’ покажав,
допирајќи ја
случајно.
потоа, сетив,
не беше веќе чиста.
ме праша, и како сега
ќе фатиме еднорог?
чув некој рече:
ти си еднорогот.
и тогаш сфатив
бедрата и’ се околу мојот врат
во рацете држи узди,
и ме води за прстенот во носот
влечејќи цел пат
назад кон овоштарникот.
(превод Марија Тодорова и Џои Чан)
Самоубиствено цвеќе[1]
очните капаци му пркосат на сонот
слепи
ноќе
можеби зората се претвора во гавран?
немоста те тишти
посветен си
на чикашките утра
како што си
и на тексашките празнини
ги претвораш во бои
уметност,
дело,
зборовите кои ни текнуваат
со скалпер, нежно ја отвараш ноќта
ѕиркаш во раната, да видиш
како расцутува од утробата,
самоубиствен цвет,
твојата четкичка
ме води по вртоглавиот воз од бои
кои татнат по шините на зборовите
без безбедносни појаси.
(превод Марија Тодорова и Тереза Ши)
[1] Самоубиствено цвеќе од Стивен Шродер (2013), масло на платно, 24х36 инчи
Без наслов[1]
пишувам за живите
со петте сетила пишувам
калинка, шум на ветер, мирис на чај.
понекогаш мислам отаде сетилата
љубов, граници,
дури и ги поткопува утврдените вредности.
кога ми е досадно, ја земам твојата антологија,
и размислувам за смртта.
како глувче во дупка на полноќ,
го ситнам времето,
грицкајќи ги твоите стихови,
тонејќи се’ подлабоко
како раширени корени на дрво
барајќи наслов.
слободата е форма отаде чувствата
другата страна е недостижна за нашиот поглед.
дали небесните стихови се потешки за разбирање?
јас сум се’ уште жив,
но ти си одамна заминат.
ништо
не ми е почудно
од преведувањето на твоите песни.
а пишувам за живите.
(превод Марија Тодорова и Вики Ли)
[1] Песните “Без наслов” и “Фантомски екстремитет” се напишани во сеќавање на познатиот хонгконгшки поет и писател П. К. Ленг (Је Си)
Фантомски екстремитет
со прсти поминувам преку песните
искри оган
зборовите горат низ трепките
на моите празни очи,
возот со твоите зборови одминува,
ќе ги поврзе ли мојот и твојот свет?
сенка –
срп врз страниците
виси во воздухот
косејќи го сето зрело мастило,
во тесната канцеларија до мојата
твоето име е легенда таму
невидливото пенкало се лизга
по празниот лист –
празна шаховска табла.
твоите песни дупчат низ студената клучалка,
барајќи нова гранка во оваа пустелија –
непостоечка рака која
се’ уште пишува.
(превод Марија Тодорова и Линда Лам)